Ο Χάρης Παρασκευόπουλος γράφει, στη στήλη του, για την κατάρα του Μπέλα Γκούτμαν, που δε φαίνεται να εγκαταλείπει τον Ζόρζε Ζέσους και την Μπενφίκα, που ήταν βέβαια και άξια της μοίρας της στο Τορίνο.
Σε έναν τελικό όλα μπορούν να συμβούν, για το δε ποδόσφαιρο παραδεχόμαστε ακόμα και εμείς που το αγαπάμε παθολογικά ότι δεν είναι το πιο δίκαιο σπορ. Βέβαια, εδώ κρύβεται και ένα μεγάλο μέρος της «ομορφιάς» του αθλήματος.
Εξάλλου, η ιστορία δε γράφεται μόνο από τα πανηγύρια και τη χαρά, αλλά και από τη δάκρυα και τη λύπη, η οποία ήταν ζωγραφισμένη μετά από ένα δεύτερο σερί χαμένο τελικό στο Γιουρόπα Λιγκ στα πρόσωπα των ποδοσφαιριστών της Μπενφίκα.
Είναι άλλωστε μια από τις ιστορίες, που γράφονται μέσα στο ποδόσφαιρο και πολλές φορές κάνουν και τον καλύτερο σεναριογράφο να νιώθει μειονεκτικά παρακολουθώντας τες, αυτή της διαβόητης κατάρας του Μπέλα Γκούτμαν στην Μπενφίκα.
Ο Εβραίος προπονητής, που εργάστηκε για λίγο στην Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό στα 1967 και πέθανε το 1981, αφού οδήγησε την πορτογαλική ομάδα σε δύο σερί κύπελλα πρωταθλητριών Ευρώπης το 1961 κόντρα στην Μπαρτσελόνα (σκορ 3-2) και την αμέσως επόμενη χρονιά απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης (σκορ 5-3), καταράστηκε την Μπενφίκα, αμέσως μετά την αποχώρησή του 1962, να μην κατακτήσει ευρωπαϊκό τίτλο για 100 χρόνια.
Και έκτοτε οι «αετοί» της Λισαβόνας έχουν ηττηθεί σε 8 τελικούς, με τελευταίο αυτόν που διεξήχθη στο Τορίνο το βράδυ της Τετάρτης (14/5). Ίσως μάλιστα και η οικοδέσποινα, αλλά απούσα, Γιουβέντους να χάρηκε με το νέο δράμα της Μπενφίκα, που πέτυχε και κάτι ακόμη σπάνιο, να χάσει μια διοργάνωση χωρίς να ηττηθεί ούτε μία φορά στη διάρκειά της, καθώς μέτρησε εν τέλει 6 νίκες και 3 ισοπαλίες σε 9 ματς, μέσα στο 2014, έχοντας υποβιβαστεί στο Γιουρόπα Λιγκ, ως 3η του 3ου ομίλου, πίσω από Παρι και Ολυμπιακό.
Το απόλυτο κοντράστ, λοιπόν. Από τη μια η Σεβίλλη. Μια ομάδα που τώρα μοιάζει ευλογημένη, με δεδομένο ότι κέρδισε τον τελικό στα πέναλτι και νωρίτερα εξασφάλισε τη συμμετοχή σε αυτόν έχοντας αποκλείσει τη Βαλένθια στο 4ο λεπτό των καθυστερήσεων στο «Μεστάγια», χάρη στο γκολ του Εμπιά, που διαμόρφωσε το τελικό 3-1.
Και από την άλλη η καταραμένη Μπενφίκα, με παίκτες που δεν είχαν καν 
τη δύναμη να κλάψουν όσο πέρυσι τέτοια εποχή, όταν και πάλι ήταν καλύτεροι σε έναν τελικό, είχαν χάσει πολλές κλασικές ευκαιρίες ώστε να είναι αυτοί οι νικητές, αλλά τότε είχαν δει τον Ιβάνοβιτς σκοράρει στο φινάλε και την Τσέλσι να τους «κλέβει» το Γιουρόπα Λιγκ, με τρόπο πανομοιότυπο με αυτόν που το είχε κάνει και η Πόρτο στο πρωτάθλημα.
Τουλάχιστον, η Μπενφίκα φέτος έχει ήδη κατακτήσει το πρωτάθλημα, εκθρονίζοντας την Πόρτο κι ετοιμάζεται να πανηγυρίσει και το κύπελλο Πορτογαλίας. Μα η μορφή, η έκφραση του προσώπου του απαρηγόρητου Ζόρζε Ζέσους τη στιγμή που ο Μισέλ Πλατινί του έδινε το μετάλλιο του φιναλίστ, αποτύπωνε το δράμα, την ατυχία αυτής της ομάδας και του ίδιου του προπονητή, που είδε τη φετινή του δικαίωση να μένει ημιτελής.
Βέβαια, οφείλουμε να δεχθούμε ότι η Μπενφίκα είναι και άξια της μοίρας της. Αν έκανε γκολ έστω μία από τις πολλές κλασικές ευκαιρίες στο 90λεπτο και την παράταση, αν Καρντόσο και Ροντρίγκο δεν εκτελούσαν 2 άψυχα πέναλτι, που κι από την τηλεόραση φαινοταν ότι θα τα αποκρούσει ο Μπέτο, αν είχε τα απαιτούμενα ψυχικά αποθέματα να αποδείξει ότι δεν είναι ομάδα-λούζερ, τότε μια χαρά θα μπορούσε να «σπάσει» την κατάρα του Γκούτμαν!
Ευτυχείτε!
e-mail: xaris.paraskeuopoulos@gmail.com
twitter: @xaris_par
.webp)
